PARAFIA W ŚWIDNICY 

Pierwsze wiarygodne informacje wymieniające parafię świdnicką dekanatu zielonogórskiego pochodzą z dokumentu wydanego 14 stycznia 1376 roku przez kardynała Piotra w Awinionie. Uzasadniona więc wydaje się teza, że w tym czasie Świdnica musiała posiadać, jako udokumentowana parafia kościół katolicki. Był to kościół niewielki, skromny i dostosowany do miejscowych potrzeb mieszkańców. Wybudowana świątynia pierwotnie nie posiadała wieży, została ona dobudowana w roku 1580 przez nowego właściciela majątku w Świdnicy Heinricha von Zedlitz. Nowo wybudowany kościół został nazwany imieniem św. Marcina.

W okresie rządów Habsburgów kościół w Świdnicy podupadł. Życie katolickie mieszkańców skupiła się w kościele w Ochli. Msze święte odbywały się sporadycznie z powodu braku słuchaczy. Większość mieszkańców Świdnicy byli to protestanci i ignorowali katolicką posługę duszpasterza. Obsługiwany przez duszpasterza z Ochli, kościół świdnicki był miejscem mszy świętej w co trzecią niedzielę miesiąca, a na Anioł Pański dzwoniono trzy razy dziennie.

KOŚCIÓŁ ŚWIĘTEGO MARCINA BISKUPA 

Kościół pw. Św. Marcina jest budowlą orientowaną, wzniesioną z kamienia z dodatkiem rudy darniowej i cegły. Założony został na planie prostokąta z masywną wieżą od zachodu i wyodrębnionym w bryle prezbiterium, zamkniętym trójbocznie od wschodu. Bryłę świątyni wzmocniono uskokowymi skarpami. Od strony północnej do prezbiterium kościoła przylega zakrystia zaś od południa dwie kruchty, z których jedna prowadzi do prezbiterium druga bezpośrednio do nawy.

Wnętrze świątyni jest salowe nakryte drewnianym stropem. Od prezbiterium wydziela je łuk tęczowy. Prezbiterium i przylegającą do niego od północy zakrystię przysklepiono kolebkowo-krzyżowo. Wśród elementów wyposażenia świątyni na uwagę zasługuje barokowy ołtarz boczny z 1731 roku, w który wkomponowano figurę gotyckiej Madonny. Wiązana ze śląskim kręgiem Madonn na lwach, wykonana została w XIV wieku. Przedstawia tronującą Matkę Boską z Dzieciątkiem. Postać Madonny wkomponowana w hemisferyczną niszę zwieńczoną muszlą. Zajmuje ona centralną część ołtarza. Ukoronowana została dopiero w okresie baroku o czym świadczy ociosanie tyłu głowy rzeźby. W zwieńczeniu ołtarza umieszczono obraz wpisany w owal z przedstawieniem świętej Anny oraz promienistą glorię z imieniem MARIA. Po bokach rozmieszczono na dwóch poziomach figury świętych. Na górze św. Jana Ewangelisty i św. Jana Nepomucena. Poniżej zaś św. Jakuba i św. Jana Chrzciciela. Całość dopełnia bogata dekoracja o motywach suchego akantu i wstęg.

Centralne miejsce prezbiterium zajmuje barokowy ołtarz główny ufundowany w 1735 roku. Jego kompozycja jest architektoniczna z wyraźnie zaznaczonym podziałem na dwie kondygnacje, których ramy wyznaczają przerywane gzymsy i dźwigające je kolumny oraz pilastry w porządku korynckim spoczywające na wydatnych cokołach. Tu uwagę przyciąga postać Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Po bokach Marii umieszczono rzeźby świętych Piotra i Pawła. Wyższą kondygnację zdobi kompozycja figuralna odpowiadająca układowi poniżej z centralnie umieszczoną figurą św. Marcina Biskupa oraz św. Barbarę i św. Katarzynę. W zwieńczeniu umieszczono kartusz z monogramem IHS wśród obłoków.

W prezbiterium znajduje się także barokowa chrzcielnica z 1770 roku w formie muszli podtrzymywanej przez klęczącego anioła. Jej pokrywę zdobi kompozycja przedstawiająca chrzest Chrystusa w Jordanie z postacią klęczącego Chrystusa (nad nim unosi się gołębica) oraz św. Jan Chrzciciel.

Barokowe wyposażenie dopełnia wykonana w XVIII wieku ambona, ustawiona przy łuku tęczowym od strony nawy. Na baldachimie nad amboną znajdują się motywy z siedzącymi postaciami Ojców Kościoła: św. Grzegorza, św. Ambrożego, św. Hieronima i św. Augustyna.

W świątyni znajdują się także płyty epitafijne wykonane w XVI i XVII wieku. Poświęcone są one członkom rodów von Kittlitz i von Zedlitz. Wśród nich wyróżnia się najprawdopodobniej postać Magdaleny, żony Baltazara von Kittlitz (płyta z XVI wieku). Jedną z postaci jest Baltazar von Kittlitz, zmarły w 1553 roku. W zakrystii znajduje się epitafium Henryka von Zedlitz, zmarłego w roku 1606. Przyciągający uwagę jest portret trumienny Henryka von Promnitz, wykonany na blasze w 1734.

Wypełnieniem wnętrza kościoła są medaliony ze scenami figuralnymi namalowanymi w wieku XVII. Zachowały się one w prezbiterium (Mojżesz i św. Paweł Pustelnik), na ścianie północnej nawy (Święta Rodzina w Nazarecie i Jezus u Marii i Marty w Betani) oraz na ścianie zachodniej (Dawid i Cecylia).

Kościół św. Marcina jest budowlą gotycką powstałą w XVI wieku. Niektóre cechy kościoła wskazują jednak na jego pochodzenie już z XIV wieku. Kościół był przebudowywany w latach 1552 - 1567 (zastąpienie drewnianego stropu). W XVI wieku dobudowano zakrystię, która pełniła rolę kaplicy rodowej.

Ciekawostką jest fakt, że strona północna kościoła nie posiada okien, gdyż ta strona symbolizowała w średniowieczu zło. Po tej stronie kościoła umieszczono wiele znaków o znaczeniu opiekuńczym i odwracającym zło. Kościół św. Marcina przedstawia wysokie wartości kulturowe. Łączy elementy trzech epok: gotyku, renesansu i baroku. Nie zatarty został średniowieczny charakter budowli, która w swej bryle i proporcjach pozostaje czytelna do dnia dzisiejszego.

KOŚCIÓŁ MATKI BOŻEJ KRÓLOWEJ POLSKI 

Kościół Matki Bożej Królowej Polski został wybudowany w roku 1747. Początkowo był świątynią luterańską. Był on zbudowany z muru pruskiego o układzie szachulcowym. W roku 1764 za kaznodziei Paula Ernesta Hoppe do parafii protestanckiej dołączono Słone i Buchałów, co przyczyniło się do zbudowania większego zboru. 5 maja 1793 położono kamień węgielny. Nowy zbór murowany z kamienia i cegły na rzucie prostokąta ukończony został w 1796 roku na miejscu poprzedniego. Wnętrze okryto stropem i opięto balkonami. Wieżę dobudowano w 1876 roku za kaznodziei Karla Teodora Kohlera.

Wnętrze kościoła zdobią sceny ze stropu znajdującego się pierwotnie w kościele ewangelickim w Kożuchowie, przeniesione w roku 1983. Sceny przedstawiają wydarzenia z Pisma Świętego: św. Jan Chrzciciel, Faryzeusz i Celnik, Sprawiedliwy sędzia, pożywienie Baranka.

Po II wojnie światowej, ze względu na brak ewangelików i potrzeby katolików 12 czerwca 1949 roku zbór protestancki zostaje przejęty i poświęcony Matce Bożej Częstochowskiej.

KAPLICA W PIASKACH p.w. MATKI BOŻEJ ROKITNIAŃSKIEJ 

Kaplica w Piaskach powstała z adaptacji dawnej remizy strażackiej, dzięki wielkiemu zaangażowaniu i ofiarności mieszkańców Piasek. 28 marca 1993 roku przy licznym udziale wiernych i kapłanów z dekanatu i zaproszonych gości. J.E. ks Bp Dr Józef Michalik dokonał poświęcenia nowej, publicznej kaplicy, która służy wiernym z Piasek. Do czasu wybudowania kaplicy wierni na Mszę św. Niedzielną uczęszczali do Świdnicy. Od 2017 roku Odpust obchodzony jest 18 czerwca.